اختلال شخصیت خودشیفته یکی از اختلالات شخصیتی است که به عنوان یک اختلال روانی شناخته میشود. افراد مبتلا به این اختلال، به طور مداوم باور دارند که آنها بسیار مهم و ویژه هستند و به دلایل مختلفی از جمله تواناییهای فراوان، قدرت، زیبایی یا استعدادهای خاص، ارزش بیشتری نسبت به دیگران دارند. این باورها به گونهای برای فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته مهم است که آنها را به نحوی از واقعیت جدا میکند و باعث مشکلات بسیاری در زندگی شخصی و اجتماعی آنها میشود.
علائم و نشانههای اختلال شخصیت خودشیفته ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. خودپرستی: افراد مبتلا به این اختلال، باور دارند که آنها از نظر فیزیکی، فکری یا اجتماعی بسیار برتر و ویژه هستند و باید به آنها با احترام برخورد شود.
2. نقصپذیری کم: این افراد تمایل دارند که نقصپذیری خود را کمینه کنند و همواره به دنبال تأکید بر خود و قابلیت ها خود باشند.
3. نقض حقوق دیگران: افراد مبتلا به این اختلال، ممکن است به طور قابل توجهی نسبت به حقوق دیگران بیاحترامی کنند و به عنوان جسورانهای با دیگران برخورد کنند.
4. نقض قوانین و مقررات: این افراد تمایل دارند قوانین و مقررات را نادیده بگیرند و به طور قابل توجهی در برابر آنها مقاومت کنند.
5. نقض حقایق: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است سعی کنند حقایق را تغییر دهند یا آنها را به سود خود تحریف کنند.
6. عدم تأثیرپذیری: افراد مبتلا به این اختلال، تمایل دارند که به دستورات و نظرات دیگران پاسخ ندهند و همواره به دنبال تأکید بر خود باشند.
7. عدم توانایی در برقراری روابط عاطفی سالم: این افراد ممکن است در برقراری روابط عاطفی سالم با دیگران مشکلات داشته باشند و به دلایل مختلف، ناتوان در برقراری روابط صحیح با دیگران باشند.
برای تشخیص و درمان اختلال شخصیت خودشیفته، لازم است که فرد مبتلا به این اختلال با یک روانپزشک یا روانشناس مشورت کند. درمان این اختلال شامل روشهای مختلف رواندرمانی، مثلاً درمان شناختپذیر، درمان رفتارگرایانه، درمان فرآیند گروه ها حمایت و درمان دارویی است.
با توجه به عزلت اجتماعی که ممکن است برای فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته پیدا شود، حمایت و تحولات گروههای حمایت، نقش بسزایی در درمان و بهبود آنها دارند. همچنین پذیرش و درک صحيح جامعه نسبت به افراد مبتلا به این اختلال نقش بسزایى در بهبود آنها دارد.
با توجه به جدي بودن عوارض و پيامدهاى ناسالمى كه اين اختلال براى فرد مبتلا و جامعه دارد، لازم است كه جامعه و سيستم هاى سالم سياسى، اجتماعى، فرهنگى و بهزيستى بيشترى در جهت پيشگيرى، تشخيص و درمان آن فعاليت كنند.
علائم و نشانههای اختلال شخصیت خودشیفته ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. خودپرستی: افراد مبتلا به این اختلال، باور دارند که آنها از نظر فیزیکی، فکری یا اجتماعی بسیار برتر و ویژه هستند و باید به آنها با احترام برخورد شود.
2. نقصپذیری کم: این افراد تمایل دارند که نقصپذیری خود را کمینه کنند و همواره به دنبال تأکید بر خود و قابلیت ها خود باشند.
3. نقض حقوق دیگران: افراد مبتلا به این اختلال، ممکن است به طور قابل توجهی نسبت به حقوق دیگران بیاحترامی کنند و به عنوان جسورانهای با دیگران برخورد کنند.
4. نقض قوانین و مقررات: این افراد تمایل دارند قوانین و مقررات را نادیده بگیرند و به طور قابل توجهی در برابر آنها مقاومت کنند.
5. نقض حقایق: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است سعی کنند حقایق را تغییر دهند یا آنها را به سود خود تحریف کنند.
6. عدم تأثیرپذیری: افراد مبتلا به این اختلال، تمایل دارند که به دستورات و نظرات دیگران پاسخ ندهند و همواره به دنبال تأکید بر خود باشند.
7. عدم توانایی در برقراری روابط عاطفی سالم: این افراد ممکن است در برقراری روابط عاطفی سالم با دیگران مشکلات داشته باشند و به دلایل مختلف، ناتوان در برقراری روابط صحیح با دیگران باشند.
برای تشخیص و درمان اختلال شخصیت خودشیفته، لازم است که فرد مبتلا به این اختلال با یک روانپزشک یا روانشناس مشورت کند. درمان این اختلال شامل روشهای مختلف رواندرمانی، مثلاً درمان شناختپذیر، درمان رفتارگرایانه، درمان فرآیند گروه ها حمایت و درمان دارویی است.
با توجه به عزلت اجتماعی که ممکن است برای فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته پیدا شود، حمایت و تحولات گروههای حمایت، نقش بسزایی در درمان و بهبود آنها دارند. همچنین پذیرش و درک صحيح جامعه نسبت به افراد مبتلا به این اختلال نقش بسزایى در بهبود آنها دارد.
با توجه به جدي بودن عوارض و پيامدهاى ناسالمى كه اين اختلال براى فرد مبتلا و جامعه دارد، لازم است كه جامعه و سيستم هاى سالم سياسى، اجتماعى، فرهنگى و بهزيستى بيشترى در جهت پيشگيرى، تشخيص و درمان آن فعاليت كنند.
دیدگاههای شما:
اولین نفری باشید که دیدگاه خود را بیان می کند.